martes, junio 26, 2007

DÍAS DESCALZOS

Concerto, sábado 2- 6-07

Cancións:

DÍAS DESCALZOS

Para escoitar pica aquí

Letra e música: Días Descalzos

Como se agita un beso
Que arrastra entre los labios el aliento,
La voz y la saliva
Un golpe de silencio a la deriva
La resaca de un sueño
Pasando de puntillas

Paran en mi puerta los días descalzos
La dejan abierta callando y cantando
La música llevan los días descalzos

Caída de un acorde
Salida no se sabe bien de donde
Como la huella tragada por la arena
Con el secreto que olvida la marea
Que unas veces se esconde
Y otras te encuentran

Paran en mi puerta los días descalzos
La dejan abierta callando y cantando
La música llevan los días descalzos

La música escapada
Casi desnuda volvía la mirada
Yo sueño que la alcanzo
Descalza la música me canta
El silencio que guardan
Estos días descalzos...

Paran en mi puerta los días descalzos
La dejan abierta callando y cantando
La música llevan los días descalzos




IMOS INDO

Para escoitar pica aquí
Letra e música: Días Descalzos

Imos indo lixeiro
Recuando que xa é hora
Socios e disociados
Fantoches e apalancados
Fronteiras e abanderados
Mártires e negociados
E que so así
Sanará, sanará...

Dende a roda ós 3 megas
Dende o 0 ó 2000
Dende o meu corazón ó polo
Dende bouzas a Berlín
Todos fora fora fora
Todos fora xa daquí

O último que peche luces
Tire muros, borre pegadas
De doctrinas e adoctrinados
Transxenes e envelenados
Metrallas e apoderados
Mentiras e estralados
E que so así
Sanará, sanará

Dende a roda...

Que quede só o aire
E o grolo do tempo fuxa
Coma terra entre os dedos
Só así sanará, sanará




ANDÉN

Para escoitar pica aquí

Letra e música: Días Descalzos

Puede ser
que la vida se ha escapado en ese mismo tren
que la vida se ha perdido
para no volver
para no volver, Si, para no volver

Te busqué
Entre todo aquel bullicio del maldito andén
Pasaporte y equipaje
Y no te encontré
Y no te encontré, y no te pude ver

Sin sueños, sin luces
Sin cuerpo, sin mar
Sin darme ni darte
Sin horas de paz
Sin lunas ni noches
Sin tiempo detrás
Sin puertas abiertas
Por las que pasar

Puede ser
que a medida que se acerque
el atardecer
y que desde abril no llueva
para mi también
para mi también, si, para mi también

puede ser
el sol iluminando mi ventana
y creo y digo yo
que la vida se acerca
a aquella estación
a aquella estación, si, a aquella estación

ALBETO LÓPEZ

Concerto, sábado 26-5-07

Cancións:

LA SECRETARIA IDEAL
Poema de Mario Benedetti

Mi jefe es elegante, / mi jefe es tan discreto, / es alto, es distinguido, / es un jefe completo.

Cuando viene y me ordena: / «una copia textual», / yo soy la secretaria / ideal.

Mi jefe tiene esposa, / dos hijos y tres criadas. / La esposa por lo menos / no lo comprende nada.

Cuando él viene y me dice: / «somos tal para cual», / yo soy la secretaria / ideal

Mi jefe tiene un mustang / y algún apartamento / donde vamos a veces / yo y su remordimiento.

Cuando el viene y me dice: /Hoy no me siento mal / Yo soy la secretaria ideal.

Cuando se va mi jefe, / mi jefe ese hombre viejo / yo me desarmo y quedo / sola frente al espejo.

Y a mí misma me digo / el cansado ritual: / «Yo soy la secretaria / ideal».

SERA-SON
Letra Y Música: Alberto López

Serán las formas que traslado
De otras manos, de otros ojos.
Será el perderse a cada rato,
Será tu boca gritando sin voz.

Será que el cuerpo se cansa
De esperar un amigo en casa
Cuando el invierno es esperanza
Será que sólo tengo ojos para verte sonreír

Será que nos quejamos de vicio
Cuando al lado hay un testigo
De una guerra y de huir.

Cabremos más en el hueco más pequeño,
Carpe que viene el vendaval,
Lanza las hojas al vuelo.

Será la flor de una caracola que dejo ecos en la gente
Será que sopla el viento el sabor.
Serán que no te llegan las alas,
Será por si algún día necesitas
De esta canción.

Cabremos más en hueco más pequeño.


DUNA NOVA ESTRELA
Letra y Música: Alberto López

Batida da música arredor,
Deitan-se nos muros baguas
Das antigas soedades

Batida da música arredor
Estiran-se soños nas fiestras
Soños de felicidades

Batida da música arredor
Máxica lingua de pedra,
Máxica choiva da cidade

Batida da música arredor
Falan de imposibles adeuses,
Bancos perennes de ollos inmutables

Vou na procura de unha nova estrela,
Ala onde se poden ollar os horizontes do sol

Batida da música arredor,
Bican-se biezos en fontes inesgotables,
Batida da música arredor,
Azuis dos amigos que fuxiron
Factorias lonxes dos seus fogares

Vou na procura de unha nova estrela,
Ala onde se poden ollar os horizontes do sol
Oculto baixo o ceo

martes, junio 19, 2007

LEO FERRÉ

Leo Ferré, o último dos poetas malditos de Francia
Javier Memba



Máis coñecido como cantante -talvez fose a figura máis complexa non xa da canción francesa, senón da universal- Leo Ferré foi tamén o último dos poetas malditos que dese a lingua de Baudelaire, ademais dun estimable novelista en títulos como a autobiográfica 'Benoît Misère'.

"A canción non é en absoluto unha arte menor. En poucos anos converteuse en algo intelixente, divertido, sensible, satírico, nunha palabra, interesante".

Nacido en Mónaco, o 24 de agosto de 1916, a orixe da súa rebeldía remóntase á súa estancia no colexio de Saint-Charles, dos Irmáns das Escolas Cristiás, na localidade italiana de Bordighera. Sinala Sergio Lagoa, o biógrafo español do gran Ferré, que "as pequenas inxustizas gratuítas, os sórdidos e lamentables sentimentos de egoísmo que lle rodearon" impulsáronlle a desenvolver o "xuízo crítico e a coñecer a trama dos escondidos intereses que gobernan a sociedade". O mesmo Ferré titula "En prisión" o capítulo dedicado ao seu internado de 'Benoît Misère' e apunta nel: "sotanas negras do meu duelo de oito anos, que tiñan debaixo dos faldones de home un sexo de home, e unha verdadeira enfermidade da soidade. Xigantescos petos furaban a virtude destes miserables, nos que as súas mans removían, penso hoxe día, toda unha ciénaga de húmidos desexos".


Estudante de leis, Ciencias Políticas e Filosofía no París de 1935, o que verdadeiramente lle interesa naquel momento é a poesía e a música. Aínda que acaba as tres carreiras que empeza obedecendo aos desexos da súa familia, nunca chegará a exercer ningunha delas. Émulo de Thoreau, inicia unha experiencia rural nunha granxa abandonada de Provenza. Pero a Madelaine, a súa muller de entón abúrrelle o campo e o poeta ha de regresar á cidade. Tras unha experiencia como locutor en Radio Montecarlo, Leo Ferré chega a París en 1946. As súas cancións de entón son "Lle Scaphandrier", "Lles temps de roses rouges", "L`inconnu de Londres" e interprétaas en Lle Boeuf sur lle Toit, un cabaret frecuentado por Jean Cocteau, René Clair e a crema da intelectualidade. O éxito non se fai esperar. Durante as cinco décadas seguintes comporá case 600 pezas, pero xamais chegará a entrar nas canles ao uso polos cantantes convencionais. O seu "é a tolemia lúcida", escribe Lagoa.

Prologuista de 'Poemas Saturninos' nunha das edicións máis logradas do texto de Verlaine, a bibliografía de Ferré inclúe ensaios, críticas e monólogos. Talvez estes últimos, que o artista recitaba no escenario con violencia, sexan o máis representativo da súa personalidade. Anarquista confeso, os seus recitais foron auténticos mitins libertarios: "Falo, ladro como un can. Son un can", repetía en "Lle chien".


Autor de óperas como "A canción do mal amado", froito da súa admiración por Apollinaire e "L´ ópera du pauvre", de entre a súa bibliografía, integrada por 10 títulos, cabe destacar os poemas reunidos en "Paroles o musiques de tout une vie", "Alma Matrix", "Lle Methode" ou unha última novela, "Marie Jeanne". Inmerso en distintos proxectos, como era o seu costume, Léo Ferré morreu en 1993.

viernes, junio 15, 2007

MITXINHO

Concerto, sábado 12-5- 2007


Cancións:

  • A TUA RENDICIÓN
    Letra e música: Mitxinho

    So quero un sitio onde caerme morto
    E é nesta caixa de zapatos vella
    Pero sei que é aquí onde te vas a quedar

    Aquí escribireiche os versos mais sucios
    Para logo queimalos ou gardalos nun caixón,
    E despois escribir mil veces esta canción

    So será un berro o baleiro
    Será como unha bala o corazón
    Isto non é para quedarme contigo
    Isto so será a tua rendición

    Esta noite non vou pensar en nada
    E sabes que che pedirei o mesmo a ti
    O mundo non depende de ti e do meu

    So será un berro o baleiro
    Será como unha bala o corazón
    Isto non é para quedarme contigo
    Isto so será a tua rendición

    Isto non é para quedarme contigo
    Isto so será a tua rendición

  • ESTOU EN OBRAS
    Letra e música: Mitxinho

    Ti non sabes ben quen son,
    E vasme a ter que xulgar
    Pola cor da miña roupa interior
    Por favor, non me deixes falar

    Eu veño dun mundo que
    Ten may auga que sol
    Antonte as miñas ideas plantei
    Maña xa teras a túa ración

    E so sei, que as beiraruas da miña rua dinme que
    Estas en obras por que non as queres ver, E eu con elas

    Estou en obras
    E desta non te vas a salvar
    Vu con todo
    Soamente vale gañar

    Estou en obras
    ninguén mo impedira
    Dime agora...
    Que te vas quedar

    E é agora que me prestas atención
    Nada may, nada menos, todo o que son
    Os meus calcetins, caeron nun recuncho
    Coas tusa botas, e o que da túa roupa quedou

DANIEL GONZÁLEZ

Concerto. Sábado 5-5-2007


Cancións:

“ME HAS CHINADO EL CORAZÓN”

Para escoitar pica aquí
Música y letra: Daniel González Álvarez



Eres dulce como el rio, salada como el mar,
Eras un cielo y ahora, un infierno cada vez más,
Empezaste a fumar y tiraste la colilla, en mi corazón
Y no la quisiste apagar...

Y es ke me has chinado el corazón, pokito a poco fue quemándomelo, y me has chinado el corazón ke mientras se kemaba aun te amaba.

Esa colilla en mi corazón, pokito a poco fue quemándomelo,
Y me has chinado el corazón ke mientras se kemaba aún te amaba.

Si vivir es mejor soñar, y mejor ke todo madre, despertar.

  • “SÓLO PIENSO EN TI”
    Letra y música: Daniel González Álvarez

    Hace noches que no duermo, ya hace días que no te veo, mi vida esta condenada al sufrimiento, porque no te tengo.
    Y yo no quiero perder así mi vida, pensando en ti todo el día,
    Pensando que volveras a ser mia.
    Es muerte al nacimiento, es felicidad en ira.

    Y al mirar las nubes... no tienen forma para mi,
    Y si miro al cielo ... es pensar en ti,
    Yo no puedo pensar... porque sólo pienso en ti,
    yo quiero vivir, pero junto a ti...
    Siempre junto a ti, porque sólo pienso en ti.

    Cada día odio más al tiempo, y las agujas del reloj se me clavan en el cuerpo,
    Y cada hora que pasa, me pudro más por dentro.
    No quiero pudrirme quiero vivir digno y si no te tengo me pegaré un tiro,
    Y el último suspiro de mi vida será triste como la pena que tengo.

    Y al mirar las nubes... no tienen forma para mi,
    Y si miro el cielo... es pensar en ti.
    Y no puedo pensar ... porque sólo pienso en ti,
    yo quiero vivir, pero junto a ti...
    Siempre junto a ti, porque sólo pienso en ti.

    Pido perdón por ser como fui, sólo decir que lo siento,
    Y que mi viaje termina aquí.

  • “LA VIDA”
    Letra y música: Daniel González Álvarez

    Cambiar de vida, de novia, de bar,
    Dejar de fumar.
    Promesas que no las vas a cumplir,
    Pero las sigues prometiendo igual.
    La vida es cuestión de escarmentar,
    A base de darte ostias aprenderás. Cambiar es bueno,
    Pero también hay que saber cambiar...

    “Por que la vida vuelve a ser,
    igual que ayer...
    Lo que antes pudo ir bien,
    Quizás hoy no puede ser”

    ¿Por qué me dices que las drogas son malas?
    Pues a mi me cunden antes de ir pa’cama
    Drogas que hacen que mis amigos dejen de ser tales,
    Solo sean unos chicos inestables.
    Pero me contaron que la culpa es de sus padres,
    Pero los hijos de los que tanto hablan fuman sus mates.

    “Por que la vida vuelve a ser,
    igual que ayer...
    Lo que antes pudo ir bien,
    Quizás hoy no puede ser”

    La dependencia entra dentro de mi y me destroza el alma,
    La apaga poco a poco, me quita la vida y su calma.
    Calma que hace mucho tiempo me lo robaron,
    Y ya no se donde encontrarla.

    estribillo

sábado, junio 02, 2007

LEONARD COHEN

Este ano adicamos a II Mostra de Canción de Autor a Leonard Cohen.


Leonard Cohen naceu en Montreal en 1934. A sua carreira comezou en 1956 coa publicazón do seu 1º libro de poesia, Let Us Compare Mythologies. Desde entón publicou doce libros, incluindo dous romances, The Favourite Game e Beautiful Losers. gravou mais de dezasete discos, entre eles clásicos como Songs of Leonard Cohen ou Sons From a Room.


A canción seleccionada e homenaxeada para a mostra é:

PRIMERO TOMAMOS MANHATTAN

Me sentenciaron a 20 años de aburrimiento / por intentar cambiar el sistema desde dentro. /Vuelvo ahora, estoy volviendo para recompensarles./ Primero tomamos Manhattan, / luego tomamos Berlín. /

Soy guiado por una señal en los Cielos. / Me guía esta marca de nacimiento sobre mi piel. / Soy guiado por la belleza de nuestras armas. / Primero tomamos Manhattan, / luego tomamos Berlín.

Me gustaría realmente vivir junto a ti, muchacha. / Amo tu cuerpo y tu espíritu y tus ropas. / Pero ¿ ves esa fila allí que se mueve atravesando la estación ? /Te lo dije, te lo conté, te dije que era uno de aquellos.

Tu me amabas como a un perdedor pero ahora te preocupa simplemente que pueda ganar. / Tu conoces la forma de detenerme pero no tienes la disciplina. / Cuantas noches recé‚ pidiendo esto: dejad que comience mi trabajo. / Primero tomamos Manhattan, / luego tomamos Berlín.


No me gusta tu negocio de moda, tío. / No me gustan estas drogas que te mantienen delgado. / No me gusta lo que le pasó a mi hermana. / Primero tomamos Manhattan, / luego tomamos Berlín.

Me gustaría realmente vivir junto a tí, muchacha. / Amo tu cuerpo y tu espíritu y tus ropas. / Pero ¿ ves esa fila allí que se mueve atravesando la estación ? / Te lo dije, te lo conté, te dije que era uno de aquellos.

Y te doy las gracias por aquellos ítems que me enviaste: / el mono y el violín de contrachapado. / Yo practiqué cada noche y ahora estoy preparado. / Primero tomamos Manhattan, / luego tomamos Berlín.

Ah, recuérdame, yo acostumbraba a vivir para la música; / recuérdame, yo te metía la compra en casa. / Es el Día del Padre y todo el mundo está herido. / Primero tomamos Manhattan, / luego tomamos Berlín.