miércoles, agosto 29, 2007

CANCIÓNS PREMIADAS E CONCERTO

Canción máis votada: letra orixinal en galego
e música orixinal:


"IRSE"
De Yhosvany Palma


A LIBERDADE É IRSE
IMAXINANDO ESPAZOS
E SEN CONTAR OS PASOS
ENCOMENDARSE O SOL.

A LIBERDADE É QUEDARSE
ENCANECENDO O TENPO
ANDAR E DESFOLLARSE
QUIZÁS UNHA CANCIÓN.

A LIBERDADE É VER, BUSCAR E ACHAR
RECOÑECER E REENCONTRAR
É INSISTIR PODER ESTAR.

A LIBERDADE É AUGA POR CORRER
ILLA CON MAR POR COÑECER
É PRETENDER CRER.

A LIBERDADE É IRSE
DENDE NINGUNHA PARTE
CARA NINGÚN LUGAR
SINXELAMENTE ANDAR.

Yhosvany Palma ven de Cuba. Dicer canción e dicer Cuba case é o mesmo.E si pensamos en cantautores, de seguro que aparecen tamén nomes desa illa.
Como poderemos comprobar tanto como intérprete como na súa faceta de autor, é un digno representante desa maravillosa tradición musical cubana.
Hoxe, ademáis, temos unha doble alegría polo feito de que cante unha canción en galego. Hai algo de utopía no feito de que un cubano que vive na Galiza cante no idioma no que milleiros de emigrados galegos falaron en Cuba.

Agradecemosllo profundamente.



Cancións con letra e música orixinais en calquer idioma:


"SERÁN LIBRES"

De Julián Rodriguez

Somos tan homes que xa non imos ó circo,
somos tan serios que divertímonos matando.
Que será dos tolos cando morramos,
que será dos coxos cando morrámos.
Serán ceibes...

Somos tan sabios que nunca trabucamonos,
somos tan nobres que querémonos odiando.
Qué será dos babecos cando morramos,
que será dos cegos cando morramos.
Serán ceibes...

Somos tan bos que alguén nos chama viláns,
tan valentes que nada pode asustarmonos.
Que será dos presos cando morramos,
que será dos nenos cando morramos.
Serán ceibes...

Na tradición dos cantautores clásicos, Julián Rodríguez ven representar a capacidade de convicción que ten a canción sen artificios
Amosa ese extraño proceso polo cal a verdade de unhas palabras sentidas e creidas, cantadas desde o fondo da alma, poden emocionarnos e conmovernos profundamente.
Parecenos un drama que cantantes como el, non estean actuando habitualmente. Son tan necesarios como “o aire que esiximos trece veces por minuto” como diría Gabriel Celaya.


De Expediente Oculto

“La esperanza de vida se calcina mientras algo sobrevuela los cielos de Bagdag y se aproxima, nadie aprendió de Hiroshima, seguimos buscando paz con guerra matando civiles a sangre fría de culpa ajena, después esparcen publicidad para ayudar a niños africanos pero ¿Quién va a cuidar de los que sus guerras quedan huérfanos? Y es que dos torres derrumbadas son consideradas tragedia mientras mil casas bombardeadas son simplemente anécdota. Son duelos dominados a distancia por estrategas, Estados Unidos pone las fichas e Irak pone la mesa, si buscamos la calma la veremos escondida en un bunker, debajo de un burka oprimen la libertad de la mujer, ver para creer como no ver para olvidar, pero hay imágenes imborrables que se atrapan en la retina, jóvenes que trafican con armas, colección de cuerpos muertos por los suelos de la ciudad se desangran...Cuando la religión habla, los Camicaces otorgan, atentados suicidas entre la multitud de Basora. Otros tantos heridos y demasiados seres perdidos, con esta estadística ya no quedaran muchos vivos, la propia resignación alimenta los ojos de furia, la venganza será el camino para ampliar la amargura, tres periodistas en su trayecto de vuelta son secuestrados, les grabarán un video hablando con sus cuerpos
atados, cualquier intento posible será inútil para salvarlos, sin tiempo a la reacción acabarán fusilados, un minuto de silencio en su memoria en el telediario y así presentarán su último trabajo narrado...”
estribillo

“Dime ¿Quién? ¿Quién? ¿Quién? ¿Quién? No quiere ver lo que sucede
¿Quién? Quiere buscar la paz por medio de la muerte.
¿Quién? Justifica la crueldad con la que están actuando
¿Quién? Más podrán inventar para continuar conquistando

“Explota Bagdag el cielo se tiñe rojo, entre la oscuridad la paz se convierte en un espejismo borroso. Las tropas avanzan con un objetivo final bastante claro, 4 años después lo único que se escucha en Irak son disparos. Como controlar la ira cuando ellos asesinan a tus hermanos, el problema esta en otro lado hasta que muere un soldado. Grupos islamistas encerrados en Guantánamo, planearna resarcirse con otro
brutal atentanto.
¿En el mercado de hoy?... regalan la muerte, las mujeres con sus hijos pasean como en
un día corriente, nadie se espera el final excepto ese chico de mirada ausente, el recuerdo de su padre es lo único que le recorre la mente. Se acercan los guardias y toda la multitud junto con ellos tres se convierten en una masa de cuerpos inertes.
Todos los días lo mismo y no importa en occidente, en el diario de mañana con media
Carilla será suficiente. Mientras una madre mantendrá el sufrimiento en sigilo, otra
Tendrá que colocarle a su hijo el cinturón de explosivos. Cuando entra en juego el petróleo parece que no importa nada, exterminan sin contemplación y el mundo los respalda. La legalidad de la guerra la dicta el que manda y callan al que se opone ajustar las cuentas con balas. No volverá a amanecer sin que se derramen lágrimas, los niños mantendrán siempre el dolor impregnado en sus almas.

Cremos que o Hip-Hop é a derradeira e máis xenuina corrente da canción de autor.
Consideramos que desde os primeiros folksingers americanos nunca mellor que no Rap se pode empregar a expresión “de autor”.

A preponderancia dos textos, a sua poesía crua e directa, a radicalidade, a crítica sen concesión as vergoñas do sitema deshumanizado do último capitalismo, a sua orixe nas bolsas de marxinación dos afroamericanos, a forte politización de alguns dos seus interpretes...son todos rasgos que aparecen nos principios da canción de autor nos comenzos do século XX.

EXPEDIENTE OCULTO presentou a esta II Mostra unha canción que é un claro exemplo do que estamos a dicer. O seu tema “Quien dice lo que es terrorismo” mostra ven o que é a canción de autor. A incisiva denuncia da crueldade e estupidez da máis hipócrita e estupida das guerras, amosa claramente como a canción pode ser creada para analizar, denunciar e atacar unha das peores lacras da humanidade: A GUERRA.
E queremos suliñar que este tema, o pacifismo, e un tema recurrente na historia da canción de autor desde Woody Guthrie a Pete Seeger, desde Dylan a Billy Bragg.
Expediente Oculto fixo o seu primeiro concerto nesta mostra, esperamos que sigan regalándonos moitas boas cancións como as que aquí presentaron.


De Días Descalzos

Como se agita un beso
Que arrastra entre los labios el aliento,
La voz y la saliva
Un golpe de silencio a la deriva
La resaca de un sueño
Pasando de puntillas

Paran en mi puerta los días descalzos
La dejan abierta callando y cantando
La música llevan los días descalzos

Caída de un acorde
Salida no se sabe bien de donde
Como la huella tragada por la arena
Con el secreto que olvida la marea
Que unas veces se esconde
Y otras te encuentran

Paran en mi puerta los días descalzos
La dejan abierta callando y cantando
La música llevan los días descalzos

La música escapada
Casi desnuda volvía la mirada
Yo sueño que la alcanzo
Descalza la música me canta
El silencio que guardan
Estos días descalzos...

Paran en mi puerta los días descalzos
La dejan abierta callando y cantando
La música llevan los días descalzos


Na mostra anterior tamén pasaron á final, e hoxe temos a sorte de que estean novamente aquí.Esperamos volver a velos na terceira mostra.
Existen moitas formas de facer cancións. Nesta final temos un exemplo de esa variedade, pero sempre precisaremos dun oasis no que repousar.
A música de DÍAS DESCALZOS é ese oasis.Eles fan o que poderíamos chamar “POP de cámara”, elegante e armónico.
Boas voces, boa música e boa xente. Qué máis se pode pedir?

"Creación, mantemento e destrucción"

De Sireno

Canción do Eu:
Eiquí, nesta terra, rodeado de pedra, auga e vento, eiquí transcurren, eiquí viaxan, as lembranzas, as vivencias dos días, dos anos, comigo e co todo.
Canción do Neno:
Máis rápido, roda! Salta os regatos! Ataxa o terraplén! Veña! Agora arriba! Cara o curuto! Agora baixemos, baixemos ata o me uval! Rápido! Ó máis profundo! Ó meu fogar!
Canción do Morcego:
O morcego atravesa a noite por primeira vez, dum extremo ó outro, esquivando as rochas, as intrincadas pasaxes, os recodos e, as testas, que, entre atónitas e asustadas diríxense cara el. Esvaécese na escuridade, aproveitando a esencia do aire, para así serrar incertidume nas nosas mentes. Mentres, ficamos quedos, os ollos na noite. Fascinados.
Canción do Non:


Canción de Correr:
Unha alanzada. Aire. Outra alanzada, máis aire, máis folgos. Máis rápido e máis lonxe. Levádeme pernas! Xa non Quero ver máis curatos, máis vales nin máis noites! Xa non Quero falar delo! Só Quero, correr.

Canción do Enfado:
Móvete! Deténte! Iso máis arriba! Aquilo máis abaixo! Ti cala! Ti fala! Agora movédeos, movédeos, movédeos! Non o esquezades! Se parásedes, morreríades! Non poderiades estar quedos! Non daríades vivido.
Canción do Axetreo:
Raudos rapaces! Traballade sen descanso ate que o Sol desapareza! Ata que o próximo día naza! Inda mellor ilusos! Non pensedes noutro día!
Canción do Mar:
Vivo…Vento…Indómito…Sol…Traizoeiro…Ceo…Inmenso…Horizonte…iso é…
Add libitvum



A proposta musical que presentou SIRENO a esta II Mostra de Canción de Autor, parecenos a máis arriscada e novedosa.
Hai anos que o vemos evolucionar e estamos convencidos de que chegará a facer cousas que nos sorprendan a todos.Levounos dous anos convencer a Rubén para que se presentara a UTOPÍA SON.
É reacio, tanto como nos, a todo isto dos premios.
Agradecemoslle que ao fin soubera ver que isto de ter que elexir é un dano colateral do noble intento de tratar de potenciar a creatividade na canción e a música na Galiza.Un pequeno esforzo para que músicos como el non teñan que irse do país para aprender e facer música.



Oconcerto dos gañadores foi o sábado 25 de agosto ás 23´30 h. no Café UF de Vigo








miércoles, agosto 22, 2007

CONCERTO DE ATAQUE ESCAMPE

ACTUACIÓN DE ATAQUE ESCAMPE GAÑADORES DA I MOSTRA DE CANCIÓN DE AUTOR

O VENRES 24 DE AGOSTO
ÁS 23:30h
Entrada: 2 euros
No Café UF

FINALISTAS DA II MOSTRA DE CANCIÓN DE AUTOR

CONCERTO DOS FINALISTAS



O xoves 23 de Agosto
ás 23:30h
Entrada: 2 euros
No Café UF (rúa pracer 19, vigo)

ACTUARÁN:

lunes, agosto 20, 2007

Yhosvany Palma

Concerto: 18 - 8 - 07


Cancións:


IRSE
Letra e música: Yhosvany Palma

A LIBERDADE É IRSE
IMAXINANDO ESPAZOS
E SEN CONTAR OS PASOS
ENCOMENDARSE O SOL.

A LIBERDADE É QUEDARSE
ENCANECENDO O TENPO
ANDAR E DESFOLLARSE
QUIZÁS UNHA CANCIÓN.

A LIBERDADE É VER, BUSCAR E ACHAR
RECOÑECER E REENCONTRAR
É INSISTIR PODER ESTAR.

A LIBERDADE É AUGA POR CORRER
ILLA CON MAR POR COÑECER
É PRETENDER CRER.

A LIBERDADE É IRSE
DENDE NINGUNHA PARTE
CARA NINGÚN LUGAR
SINXELAMENTE ANDAR.

TROVADORES

Para escoitar pica aquí

Letra e música: Yhosvany Palma

Llevan heridas donde el pensamiento
saben de lunas tanto como el mar
son los delfines para el sentimiento
almas desnudas prestas al cantar.

Ponen el pecho donde la palabra
se juegan todo por una canción
saben de alivios más que de guitarras
saben de anhelos más que la razón.

Al sueño van
del sueño vienen
van a la hoguera pero gritan su verdad
cortan sus alas pero nada les detiene.

Llevan a cuestas sal de desafío
y un amuleto contra el desamor
suelen ser lumbre si gobierna el frío
suelen ser sombra si flagela el sol.

Su economía es polvo de estrellas
su presupuesto afán de juventud
son las palabras las que dejan huellas
son las locuras las que alcanzan luz.

Al sueño van
del sueño vienen
van a la hoguera pero gritan su verdad
cortan sus alas pero nada les detiene
nada les detiene.

Estribillo

Su corazón se desnuda
su voz de isla se crece
las manos se le ennoblecen
cuando te arpegia una duda.

Lleva una luz en el hombro
cree en la amistad por bandera
viene creciendo en lo hondo
y trae hambre de quimeras.


ALAS CONTRA EL VIENTO

Para escoitar pica aquí

Letra e Música: Yhosvany Palma

ATO TU NONBRE AL BORDE DEL ESCAPE
EN UN INTENTO POR CUBRIR RAÍCES
SIEMBRO SILENCIOS QUE AL CABO NOS DESATEN
VOY RECORRIENDO AMOR POR CICATRICES.

TOCANDO FONDO BUSCO ENTRE LO ENFERMO
ME DOY ALIENTO EN MARES DE UTOPIAS
SUEÑO FINALES QUE RIJAN LOS COMIENZOS
TIÑO TRISTEZAS CON PANES DE ALEGRÍAS.

ANDO BUSCANDO HUELLAS EN LA ARENA
SIGO BATIENDO ALAS CONTRA EL VIENTO
PARA MAÑANA ME QUEDAN DOS POEMAS
VOY RECLUTANDO BOCAS PARA UN VERSO.

Y MIS PALABRAS ME OCULTAN SUS ANDANZAS
CUALQUIER DESNUDO SE VUELVE UN PARAISO
POR UN SABERTE ARRIESGO LA DISTANCIA
POR UN TENERTE CUENTO LOS HECHIZOS.

TOMA MI MANO QUE OFREZCO CON ARCILLA
ÁNFORA LLENA DE SOLES PARA EL LLANTO
HECHO DE MENOS LA CRUZ DE TUS RODILLAS
HECHO DE MÁS LAS LÁPIDAS DEL CANTO.

ANDO BUSCANDO HUELLAS EN LA ARENA
SIGO BATIENDO ALAS CONTRA EL VIENTO
PARA MAÑANA ME QUEDAN DOS POEMAS
VOY RECLUTANDO BOCAS PARA UN VERSO
RECLUTANDO BOCAS PARA UN VERSO.



jueves, agosto 16, 2007

La Columna Poética

LA COLUMNA POÉTICA



Versos / En lugar de soldados, / Olivos en lugar de mástiles, /fiestas, no trincheras, / no fusiles, / estrofas, / flores en lugar de banderas, /jardines, /no cercos, no checas, / no uniformes, / poemas, / ingenuos en lugar de espias, / libertad, no victoria, / verso libre en lugar de reglas, / molinos en lugar de gigantes, / niños con piel de hombre, / no asesinos / con piel de justicieros, / romances en lugar de estrategias, / alas / para las mentes, no rejas, / aventuras, / en lugar de tácticas, / liras, no tambores, / personas curvas, no personas rectas, / no intriga, / música, / sueños en lugar de radares, / coplas, no discursos o arengas, / viajes, no desfiles, / licencias poéticas, / no reclutamientos, / no fronteras, / soñadores, / no dominantes y dominados, / la conquista de la inocencia, / no la conquista del mundo, / nocturnos, no dianas, / no sectas, no mafias, / únicos y compañeros, / no grandes parlamentos, / pequeñas asambleas, / odas, / cánticos, / no juicios, no trompetas, / ideas al servicio de las vidas, / no vidas / esclavas de las ideas, / de sus profetas, / románticos, / no jefes y subalternos, /(¡plaga
de jefes y subalternos¡), / líricos, / no fanaticos, / contemplación / no ordeno y mando. / ¿Como? / ¿Cuando? / ¡Adelante la columna poética


Jesus Lizano


(De novios, mamiferos y caballitos)




Diego Freire

CONCERTO: 28 - 7 - O7
Cancións:
NADA QUE HACER
Letra e música: Diego Freire

El día se pasa frente al televisor
Mirando programas y eso no es lo peor
Lo malo es que vive; envuelto en fracasos
Y espera, que el tiempo le cure ese daño.
La vida la pinta de color negro,
Ya no va al trabajo; no gasta dinero
Espera que un día un príncipe encantado,
Llame a su puerta y le bese la mano
Al pasado, mil sacos de cemento...
El futuro, incierto como incierto el descontento
Lailara...

Nadie la llama y si el teléfono suena
Ella no lo coge, puede ser pereza
La vida transcurre, fotos y recuerdos
¿Qué hacer con su vida?, difícil saberlo
Vive asustada con su gato de Angola
Esta mujer esta siempre sola
Al pasado mil sacos de cemento
El futuro, incierto como incierto el descontento




miércoles, agosto 15, 2007

Julián Rodriguez

Concerto; 11 - 8 - 07
Cancións:
Para escoitar a canción pica aquí
Letra e música: Julián Rodríguez González

Non penso limparme dos pes as areas,
cando suba da praia ó teu salón,
fun a onda esmagada contra as pedras,
fun a folla que o vento sube ó sol.
Agora son, o que ti queiras.

Hoxe que me clasifiquen como queiran,
coma o home do campo ou da cidade,
fun a lapa que prendeu o teu bosque,
fun o neón encol do capó dun coche.
Agora son, o que ti queiras.

Tiven a vida dunha bolboreta,
a dun can, un lobo, un gabián,
fun a furada do sonriso mentireiro,
fun a pluma dun pavón.
Agora son, o que ti queiras.

Mancharei de sangue o pomo da porta,
cando o venres chegue de traballar,
fun na guerra un renxer de ósos,
fun o brión que medra dos mortos.
Agora son o que ti queiras.
O que ti queiras.
Para escoitar a canción pica aquí
Letra e música: Julián Rodríguez González

Atrapei un raio de luz
cando menos o esperaba.
Andaba distraido e colouse
pola ventá.
Dixome que foi estrela fugaz
que os desexos pesábanllele
que está triste, enfermo
e non é nada.

Non te morras, leváme primeiro á fronteira.
Pídocho, raio de luz
que un día foches cometa.
Cega, eiquí a vida quedouse cega.
Dígocho, raio de luz
que fuches Deus e eres poeta.

Atrapei un pedazo de azul
cando menos o esperaba.
Viña perseguindo unha estrela
que se lle escapaba.
Díxome que antes foi acuarela
e que sen a súa luz xa non é nada
tan só escuridade
tódalas noites e mañás.

Quixera coñecer tódolos teus planetas.
Pídocho, raio de luz
que un día fuches cometa.
Quen queira ser astronauta
a vida enteira,
que consiga un raio de luz,
un deus ou un poeta.
Para escoitar a canción pica aquí
Letra e música: Julián Rodríguez González

Somos tan homes que xa non imos ó circo,
somos tan serios que divertímonos matando.
Que será dos tolos cando morramos,
que será dos coxos cando morrámos.
Serán ceibes...

Somos tan sabios que nunca trabucamonos,
somos tan nobres que querémonos odiando.
Qué será dos babecos cando morramos,
que será dos cegos cando morramos.
Serán ceibes...

Somos tan bos que alguén nos chama viláns,
tan valentes que nada pode asustarmonos.
Que será dos presos cando morramos,
que será dos nenos cando morramos.
Serán ceibes...

Sireno

Concerto; 10 - 8 - 07
Cancións:
Canción do Eu:
Eiquí, nesta terra, rodeado de pedra, auga e vento, eiquí transcurren, eiquí viaxan, as lembranzas, as vivencias dos días, dos anos, comigo e co todo.
Canción do Neno:
Máis rápido, roda! Salta os regatos! Ataxa o terraplén! Veña! Agora arriba! Cara o curuto! Agora baixemos, baixemos ata o me uval! Rápido! Ó máis profundo! Ó meu fogar!
Canción do Morcego:
O morcego atravesa a noite por primeira vez, dum extremo ó outro, esquivando as rochas, as intrincadas pasaxes, os recodos e, as testas, que, entre atónitas e asustadas diríxense cara el. Esvaécese na escuridade, aproveitando a esencia do aire, para así serrar incertidume nas nosas mentes. Mentres, ficamos quedos, os ollos na noite. Fascinados.
Canción do Non:

Canción de Correr:
Unha alanzada. Aire. Outra alanzada, máis aire, máis folgos. Máis rápido e máis lonxe. Levádeme pernas! Xa non Quero ver máis curatos, máis vales nin máis noites! Xa non Quero falar delo! Só Quero, correr.
Canción do Enfado:
Móvete! Deténte! Iso máis arriba! Aquilo máis abaixo! Ti cala! Ti fala! Agora movédeos, movédeos, movédeos! Non o esquezades! Se parásedes, morreríades! Non poderiades estar quedos! Non daríades vivido.
Canción do Axetreo:
Raudos rapaces! Traballade sen descanso ate que o Sol desapareza! Ata que o próximo día naza! Inda mellor ilusos! Non pensedes noutro día!
Canción do Mar:
Vivo…Vento…Indómito…Sol…Traizoeiro…Ceo…Inmenso…Horizonte…iso é…
Add libitvum

sábado, agosto 11, 2007

¿A CANCIÓN DE AUTOR?

Leadbelly, Big Bill Broonzy, Jimmy Rede, Guthrie, Seger, Odetta, Dylan, Cohen, Joplin, Young, Waits…
José Afonso, Silvio, Milanés, Chabuca Granda, Baca, Yupanqui, Víctor Jara, Violeta Parra...
Chico Buarque,
Brel, Brasens, Ferré, Conte, Piaf, Becaud, Teodorakis, Aksu…

Se alguén non sabe o que é a canción de autor que escoite os discos de calquera nome desta lista.

Leadbelly

¿CANCIÓN DE AUTOR?
En último termo toda canción é canción de autor, toda canción ten un autor ainda que este sexa anónimo. Entón por que cando decimos "canción de autor" pensamos en Brel, Guthrie, Dylan, Violeta Parra ou Silvio Rodríguez e non nese exército de cantantes jilipollas que dá-nos vergoña dicer o seu nome? Quizais porque ese magma incesante de sons comerciais non teñan autor ou, o que é o mesmo, é indiferente saber quen é, porque ou é un memo, ou é un fillo de puta disposto a enriquecer-se coa idiotez allea.

SEMPRE HOUBO UN POETA CANTANDO os seus versos acompañado de calquera instrumento. A "lírica" proven do instrumento que acompañaba á palabra cantada.
Pola nosa tradición cultural, desde Homero até Tom Waits hai un longo camiño de case tres mil anos nos que o home se deixou seducir polas palabras musicadas. Un longo camiño que continua cos poetas de Asia Menor, Atenas, Roma, os goliardos, os xograis do medievo... e Jacques Brel. Sempre houbo "un autor" embelecendo os seus poemas con música, e un ouvinte embelecendo os seus sentimentos con cancións.

¿AUTOR? ¿ORIXINALIDADE?
DIFUNDIR IDEAS
BUSCAR O BEN COMUN
SER EFECTIVOS
Quizais os primeiros músicos que poderian pertencer a isto que hoxe chamamos "canción de autor" serian Leabelly e Big Bill Broonzy. Os dous eran negros e aos dous poderia -se-lles encuadrar dentro da tradición do blues acompañando-se a se mesmos con unha guitarra.
¿POESIA CANTADA?
Ben ou mal, cuñou-se a expresión "canción de autor" como sinónimo de "canción de calidade", e dado que a canción é palabra e comunicación, a "canción de autor" viria a pór en primeiro lugar a calidade das letras, dos textos, ou a calidade das ideas expresadas, da mensaxe. Leo Ferré, Yupanqui, Tom Waits..., escoitando ou lendo os seus textos podemos comprobar canta poesia, canta profundidade pode coller nunha canción. Ideas e agitación social, compromiso civil e denuncia, ética e poesia... a vida na sua totalidade cantada por aquilos que decidiron pór-lle música á análise lucida do seu tempo, da sua sociedade, da sua vida.

O HIP HOP É A ÚLTIMA corrente dentro da canción, puramente de autor. Quizais desde os primeiros "folksingers" norteamericanos nunca até a aparición do RAP, houbese outra música á que mais xustamente se lle poda dar o apelativo "de autor". A preponderáncia dos textos, a sua poesia cru e directa, a radicalidade das ideas expresadas, a denúncia das vergoñas do sistema,

o duro ataque ás formas de vida convencionais das sociedades desumanizadas do último capitalismo, a sua orixe nas bolsas marxinais dos afroamericanos excluídos da riqueza branca, a forte politizazón de moitos dos seus intérpretes... son todos riscos que aparecen nas orixes da canción de autor que , non casualmente, tamén xurdiu da marxinalidade negra de princípios do século XX. A sua extrema simplificazón musical, que reforza a importáncia dos textos, é a mesma, quizais mesmo menor, que o escueto acompañamento dos primeiros cantautores.

EN CALQUERA ESTILO PODE-SE SER UN IDIOTA OU UN POETA.
Cabe supor que a clave, nesa definición tan difícil de atopar, radica na calidade dos textos cantados. Isto subpón que a forma musical que acompañe a eses textos é infinita, cos distintos estilos e a sua ilimitada posibilidade de ser combinados, e mesmo de os inventar e reinventarlos mil veces. Desde a mais sinxela fórmula dos primeiros folksingers americanos coa sua guitarra ou o seu banjo transportabeis, até as complexas orquestrazóns sinfónicas de Leo Ferré, desde as operetas de Bertolt Brech e Kurt Weill ao gospel de Mahalia Jackson, desde as fusións de cabaret centroeuropeo con pop industrial de Tom Waits até o rock xa clásico do Sargente Peppers, desde o berro de "Gernika" de Mikel Laboa ao dor existencial de Violeta Parra... grandes e profundos rapsodas populares, compositores que definiron o noso tempo, os nosos soños, a nosa loita, os nosos sentimentos, que puxeron palabra, música e poesia á nosa vida, ás nosas utopias.

UN OLIMPO CON MULTITUDE DE DEUSES QUE cantan en todos os idiomas do mundo e son comprendidos por todos os homes do planeta.

JOE HILL: nunca antes del, nen despois, a canción foi levada até tal extremo de arma de combate na loita de clases. Este imigrante sueco, anarquista, activista sindical, infatigabel loitador en defensa dos desposeídos, coa sua guitarra e as suas cancións plantou-lle cara a ese capitalismo americano disposto a medrar ao prezo que fose, ainda que este prezo subpuxese a miséria, as condicións de traballo insuportábeis, a ruína e o paro para millóns de persoas. Con un espírito insobornabel e un esforzo heroico foi capaz de compor a banda sonora da vida dos desbotados do sistema, dos párias condenados a sobreviver a duras mágoas. Hoxe, cando os listiños de turno lograron convencer ás masas de que, entre os que se fican coa plusvalia do traballo e os que se deixan roubar esa plusvalia exista algo asi como un matrimónio de convéncia, o exemplo de loita, de entrega altruista e de canción de combate de Joe Hill fai que sigamos esperando que outra voz veña a continuar o seu labor.

WOODY GUTHRIE: é certo que antes que el estivo Leabelly, Broonzi, Red (casualmente os tres negros, o que resalta o carácter que, xa desde o princípio, tivo de loita, denuncia e reivindicación) e sobre todo Joe Hill de quen herda actitud revolucionária e utilizazón da canción como arma política. Woody Guthrie debe ser considerado o pai que entendemos hoxe por "canción de autor", "cantautor". Dylan é o fillo natural de Woody Wuthie.

PETE SEEGER: continua a herdanza de Joe Hill e Goody Woothrie e achega a canción de autor ao éxito popular e discográfico. Cancións como Guantanamera, Litle Boxes, We Shall Over Come, O Quinto Rejimiento... foron popularizadas en todo o mundo por el. Conduce as suas letras cara a utopia comunista e a militáncia política. É prendido durante a caza de meigas, que en realidade é a caza dos comunistas. Mentres Woody Guthrie estaba internado nun manicómio Pet Seger é o encarregado de pasar a lapa da canción de loita a Dylan, Baez, Odeta... cos que canta en concertos de protesta que chegan a ser multitudinários. Hoxe segue en activo, é un monumento vivo de dignidade, compromiso vital contra a inxustizas, incorruptibel, incansábel, e, como diria Bertolt Brech, un deses homes imprescindibeis porque loitan toda a vida. Clica para escoitar.

BOB DYLAN: leva a sinxela, reivindicativa e fascinante obra dos primeiros cantautores americanos que lle precede até un cume de expresividade, poesia, musicalidade e popularidade que eran difícis de imaxinar. Dylan é un xénio innato, un poeta impresionante e unha personalidade fascinante . Consciente da sua xenialidade e a sua audácia, foi capaz de evoluir, modificar-se , reinventarse e adaptase aos tempos que lle tocaron viver. Ás Veces enganou-se, ás veces perdeu-se, pero sempre rexurdiu das suas cinzas con unha maravilla inesperada.
A sua obra, moitas veces a pesar seu, se agranda co tempo. E se agrandará mais ainda cando se vexa libre del mesmo, o seu pior inimigo. É posíbel que se poda prescindir da metade dos seus discos, pero no seu haber está un puñado de obras mestras indiscutibeis
. Clica para escoitar


A SANTÍSIMA TRINDADE FRANCESA

Os tres deuses da canción de autor en francés son Brassens, Brel e Ferré. Seria difícil decidir quen é deus pai, quen é o fillo e quen o espírito santo.

GEORGE BRASSENS: os franceses amaron sobre todas as cousas a Brassens. El foi a conciencia ética do país, unha referéncia libertaria, sábia e asequibel, o pepiño grilo que nunca quixo sé-lo . Humor desenfadado e mordaz, o lirismo directo ao corazón de calquera, fustigador dos "pecados" nacionais, un espírito libre que desde a atalaya inexpugnabel de liberdade na que viveu, observou ao seu pobo, e puxo-lle na boca cancións para soportar os maus tempos, cancións para desfrutar dos bons e cancións para soñar os mellores.
Quizais por ser tan francés, resulte menos cosmopolita. Pero en el todo é autenticidade, e nada hai mais universal que a verdade
.Clica para escoitar.
JACQUES BREL: a grandiosa desmesura, o lirismo arrebatado, a desesperación existencialista, dor en estado puro convertido nunha poesia tan intensa, que doe. O desgarro que converte as feridas en cancións, a tristura en dardos, a sangre en versos, as vísceras en refráns , a raiva en música. Ver cantar a Brel é unha experiencia arrebatadora. Se transfigura, dramatiza, verte a alma en báguas e suor. Se metamorfosea nas suas personaxes, sofre-os, vive-os, morre-os.
El é o mariñeiro que cuspe ao ceu en "Ámsterdam", o home que se volta tolo de amor e odio ante a chegada de "Matilde", o noivo que arremete con selvaxe desprezo contra a estúpida família de Frida, en "Esa xente" ... e Don Quixote tolo, soñador, incansábel.
Jacques Brel é Deus, e mais que deus Zeus, Zeus que trevoa, Zeus que lostrega, Zeus que chove, que ama e odia, xusto e inxusto. Acusado de misántropo e de misóxino. Adxectivos que acostuman acompañar a aquilos que aman máis aló do humano e nunca atopan nese amor mais que o dor imposíbel.
As mais belas cancións que se criaron xamais as compuxo Jacques Brel. A mellor canción de amor, a mellor canción de desamor, a mellor canción de amizade, a mellor canción a un país, a mellor canción de morte... son cancións de Brel.
Cando soubeu que se ia morrer, buscou unha preciosa illa na polinesia, Nas Marquesas, nas que viver o seu último tempo. Até alá traía aos seus íntimos nun pequeno avión e el preparaba-lles magníficas ceas e longas conversacións. Se nacese en EE.UU. hoxe seria un mito universal, ao que Bob Dylan non lle chegaria á sola dos seus zapatos. Pero é posíbel que entón tivese a pretenciosidade, o engreimento, a empanada mística e a desmedida cobiza do xénio de Minnesota, e entón Brel deixaria de ser deus para ser só un xénio.
Todo en el foi sublime
.
Clica para escoitar
LEO FERRÉ: anarquista profundo, imenso trovador, romancista, poeta, compositor e director de música clásica. É unha personalidade inabarcabel e desconcertante. Contradictorio. Filósofo do tempo perdido, pensador obsesionado polo tempo aínda non vivido. O mais literário dos cantautores, construiu unha vida e unha obra dunha beleza e unha radicalidade absolutas. Converteu a loita de clases en imensos poemas arrebatados, tan profundos como belos, tan intensos como demolidores. É difícil que a utopia poda voltar a ser cantada con tanta fé, con tanta paixón e emoción, con tanta intensidade e lirismo. Ferré sobrecoge como un profeta vindo do futuro para cantarnos , en salmos infinitos, un futuro que es asi ou non será.Clica para escoitar
NO ESTADO ESPAÑOL

MiKEL LABOA, SERRAT, LLUIS LLACH, RAIMON, CARLOS CANO, AUTE, PATXI ANDINO, PEDRO GUERRA E
CAMARÓN:
Un diamante tirado a unha piara. Como levar a un porco á ópera, como regalarlle un Vermeer a un cego.
Tivo a má sorte de nacer nun país racista, inculto e estúpido. Unha aldea disposta a tolear con cantantes estranxeiros mediocres, cando non, bochornosamente maus, ignorando a un xénio cigano en contínuo estado de graza que respiraba arte, que sangraba cante Se ás sociedades puidese caérselles a cara de vergoña., a sociedade española levaria anos sen cara. Tan só hai ver quen triunfaban nas listas de éxitos e de vendas españolas mentres Camarón era ignorado. Igualmente patética resulta esa pandilla de yuppies e esnobes afeizoados ao jazz disposta a babear de elitismo con calquera falso improvisador negro, cando ignoraban, e ignoran aun, a un xénio da improvisación como Camarón
. Clica para escoitar

Camarón de la Isla rescatou o flamenco das mans dunha pequena e pechada camariña de afeizoados que o converteran nun culto selecto, minoritario, case segredo, e
especializado, e que se dedicaba a asistir ás pequenas capelas onde se cantaba bon flamenco. Devotos dunha confraria cuxo maior encanto, para eles, moraba en ser minoria. Coleccionistas de xenialidades descatalogadas, de xoias en laxe e vinilo, acabaron arroyados pola xenialidade de Camarón que conseguiu devolver o cante á seu pobo. E devolveu-llo non como bazofia populacheira, se non como arte total e xenial. Demostrando, entre outras cousas, que é posíbel a utopia de que o pobo pode consumir arte con maiúsculas, xenialidade sen concesions, sen que se conmocionen os cimentos da sociedade. E cando nos referemos a "o suu pobo", nos referemos ao pobo cigano (e en segundo termo ao pobo andaluz), os únicos capaces de apreciar o seu profundo sentido musical jondo. O resto da sociedade do estado español seguiu ignorando o seu legado.


A VECES INTERPRETAR TAMÉN É CRIAR

Cando Lewis Allen compuxo Stranger Fruit pensou en Billie Holiday " Árbores sureños susteñen un estraño fruto/ sangue nas follas e sangue na raiz..." En princípio ela foi reacia ao cantá-la . A letra semellaba-lle demasiado dolorosa. Acabou cedendo e converteu e criou sobre unha boa canción, unha canción xenial. Soubo engadir-lle coa sua interpretación toda a intensidade, o dramatismo, o berro desgarrado da inxustiza, a denúncia desesperada da opresión racista. Nunca antes que ela, nen nunca despois, se cantou o dor como en "Stranger Fruit". Desde o primeiro momento en que cantou esa canción o público a identificou con ela e entrou nos circuitos reservados para a canción de autor.
A pesar de que ela escrebeu magníficas cancións como "Billie´s blues", "Dont explain" ou "Fine and mellow" a sua mellor composición é a que criou sobre unha letra e unha música que non foran escritas por ela.

Clica para escoitar

Cando Om Kaltsum canta Ao Atlal, (As Ruínas) se para o corazón dos árabes ( e de todo aquel que o eurocentrismo cultural non fosilizou). Cando Om Kaltsum canta Ao Atlal a alma ardinte dos árabes tolea nun delirio que está mais allá da dita ou o dor. Cando Om Kaltsum canta Ao Atlal os árabes disolven a sua individualidade nun mar colectivo que se desborda en éxtase. Xamais se saberá como fose ese canto exaltado de morriña que lembra o amor perdido se ela non o cantase. O que si sabemos é, ao igual que no Strager Fruit de Billie Holiday, a imensa criación que realizou sobre un poema e unha música que ela non escrebera.
dúas creadoras aparentemente tan alejadas en cultura e tradición, e en realidade tan próximas, porque nos cumes mais altos collen moi poucos e os que alá chegan están moi xuntos.


Utopia Foro




viernes, agosto 10, 2007

Expediente Oculto


Concerto, sábado 4 - 8 - 07


Cancións:



Para escoitar a canción pica aquí
Letra e música: Expediente Oculto

“La esperanza de vida se calcina mientras algo sobrevuela los cielos de Bagdag y se aproxima, nadie aprendió de Hiroshima, seguimos buscando paz con guerra matando civiles a sangre fría de culpa ajena, después esparcen publicidad para ayudar a niños africanos pero ¿Quién va a cuidar de los que sus guerras quedan huérfanos? Y es que dos torres derrumbadas son consideradas tragedia mientras mil casas bombardeadas son simplemente anécdota. Son duelos dominados a distancia por estrategas, Estados Unidos pone las fichas e Irak pone la mesa, si buscamos la calma la veremos escondida en un bunker, debajo de un burka oprimen la libertad de la mujer, ver para creer como no ver para olvidar, pero hay imágenes imborrables que se atrapan en la retina, jóvenes que trafican con armas, colección de cuerpos muertos por los suelos de la ciudad se desangran...Cuando la religión habla, los Camicaces otorgan, atentados suicidas entre la multitud de Basora. Otros tantos heridos y demasiados seres perdidos, con esta estadística ya no quedaran muchos vivos, la propia resignación alimenta los ojos de furia, la venganza será el camino para ampliar la amargura, tres periodistas en su trayecto de vuelta son secuestrados, les grabarán un video hablando con sus cuerpos
atados, cualquier intento posible será inútil para salvarlos, sin tiempo a la reacción acabarán fusilados, un minuto de silencio en su memoria en el telediario y así presentarán su último trabajo narrado...”


estribillo

“Dime ¿Quién? ¿Quién? ¿Quién? ¿Quién? No quiere ver lo que sucede
¿Quién? Quiere buscar la paz por medio de la muerte.
¿Quién? Justifica la crueldad con la que están actuando
¿Quién? Más podrán inventar para continuar conquistando

“Explota Bagdag el cielo se tiñe rojo, entre la oscuridad la paz se convierte en un espejismo borroso. Las tropas avanzan con un objetivo final bastante claro, 4 años después lo único que se escucha en Irak son disparos. Como controlar la ira cuando ellos asesinan a tus hermanos, el problema esta en otro lado hasta que muere un soldado. Grupos islamistas encerrados en Guantánamo, planearna resarcirse con otro
brutal atentanto.
¿En el mercado de hoy?... regalan la muerte, las mujeres con sus hijos pasean como en
un día corriente, nadie se espera el final excepto ese chico de mirada ausente, el recuerdo de su padre es lo único que le recorre la mente. Se acercan los guardias y toda la multitud junto con ellos tres se convierten en una masa de cuerpos inertes.
Todos los días lo mismo y no importa en occidente, en el diario de mañana con media
Carilla será suficiente. Mientras una madre mantendrá el sufrimiento en sigilo, otra
Tendrá que colocarle a su hijo el cinturón de explosivos. Cuando entra en juego el petróleo parece que no importa nada, exterminan sin contemplación y el mundo los respalda. La legalidad de la guerra la dicta el que manda y callan al que se opone ajustar las cuentas con balas. No volverá a amanecer sin que se derramen lágrimas, los niños mantendrán siempre el dolor impregnado en sus almas.
El trueque más común es la sangre por dinero, no importa a que o a quien así son las reglas de este juego. Pero se levantaran y encontraran las fuerzas para empezar de cero, hasta que el asesino de turno los invada de nuevo.



El Polaco (hip hop)

Concerto venres 3 - 8 - 07
Cancións:
Para escoitar pica aquí
Letra e música: El Polaco

Si por un momento pudiera leer todos vuestros pensamientos, ¿a cuantos descartaría?,
hipócritas amantáis la hipocresía, el tiempo vuelo rápido como este palpito y
espero que no se me pasen los días
a punto de, romper con toda mi lírica, soy ser superior, cada 2 segundos desecho la rima anterior,
y me incita, a volverme mas abstracto, como kase.o estupefacto en el acto del pacto de la rima con mi tacto,
buscando ser la primera pincelada consagrada de Goya, la primera nota musical natural de Mozart,
pero desde mi prisma descubro que no tengo ni el nombre ni el carisma,
por eso igual nunca mis frases serán reconocidas... ni lo intento,
borra todas mis canciones y quédate con esta, no escribo yo,
es mi alma al nivel del ego que también se expresa,
apesta tu carta de amor con sentimientos que no sientes,
engaña a quien te engañara y aprende que el amor no es para siempre,
no doy lecciones de vida porque la vida me ha echado a perder,
nada decide que yo escriba, no siempre querer es poder,
no lo llames mensaje, porque el mensaje me toca los huevos,
¿que fue del mensaje de este viaje?, nada de lo que diga llegara a Sarajevo
severo te pone a cero, mis versos saldrán por sus propios fueros,
cada enero soy el primero en desechar las enmiendas del nuevo...año,
la realidad se expresa secuencia a secuencia,
yo...yo siempre doy mas importancia a causas que a consecuencias

Roza la una de la mañana, poeta nocturno en ritmos alternos,
pienso, luego existo pero nunca encuentro el motivo por el que me despierto,
yo empalmo frases, ¿tu que haces?, acostumbrado a ser jugador al que nunca le salen los ases,
puedo seducirte inhibirte con cualquier palabra, pero mi intención es buscar la complejidad del todo o nada,
soy otro inevitable mas con miedo a la muerte, inexplicable un sentimiento de vació,
por el momento que yo recuerde,
y ya son 20! vente a mi, como la musa de mi inspiración confió en este mc,
no preguntes como lo ago, porque lo ago así,
me preocupo por todos vuestros intereses que realmente valgan la pena,
sufro una crisis existencial, que al final será mi condena,
simplemente vivís, vuestras búsquedas nunca serán considerados verdaderos anhelos,
para que mentís, si en el fondo os encanta el dinero,
mi debilidad y el contagio por vuestra forma de ser, me vuelve a convertir en uno más,
una oveja más del rebaño, porque a veces pongo a parir a la madre del cantante de los caños,
y ya hace tiempo que perdí la imaginación de mi niñez, deseo recuperarla,
aunque me conformo con conservar la esencia de mi inocencia, puedes sentirla,
la lectura enriquece mi destreza por la acción de estructurar,
mi cultura se engrandece por la simpleza brutal de mejorar...

Del otro lado de mi positivismo, ya no se si es el odio del que se alimenta,
nada crece si no come, vivo en un mar de deudas...de pensamientos,
pienso en ser objetivo y no te miento,
la hija del príncipe va a nacer, y seguro que no se va a acabar muriendo...de hambre
aquí acaba toda mi objetividad, porque desde mi sentido creo q he dicho mucho con pocas palabras,
la cuestión no es pensarlas, si no saber clavarlas,
llegue a la conclusión de que no percibo lo real de la realidad,
lo vital de la vida, ya no me guía la creatividad,
se hace cansado el pensar vive al máximo, pero es que en la peonza en la que me sostengo,
en cualquier momento parara de rodar para dar lugar a lo trágico,
nunca fui satírico cuando hice alguna critica,
el gran poeta domina todos los campos y no se para siempre en la misma temática...

SER UNO MISMO

Para escoitar pica aquí
Letra e música: El Polaco

Piensa que el vuelo de un simple pájaro puede cambiar el sentido de mi vida,
sus alas mi libertad y su dirección, mi ambición por hacerla viva,
sobran las palabras cuando la mirada habla por si sola,
ella evoca un pensamiento de esperanza mientras mi instinto danza avanza como una ola
en el mar, odio acostumbrarme a la rutina, odio ser su victima, odio desgastarme como
la parafina,
la necesidad de dar y ser correspondido me vuelve loco,
descompongo un bombo al fondo mientras me acorralan los diptongos,
y "puedo seducirte inhibirte con cualquier palabra",
que mas dará si solo valdrá el rubito de cara, sueltatesta parrafada,
insatisfecho o inconformista ya no se cual es el término que dictamino,
nunca termino ebrio de tu trago mas clandestino, y sigo,
te pongo la razón en cada frase porque mi corazón solo habla de cosas impensables,
la derrota es dolorosa y inexpugnable en el presente,
la realidad es que siempre sientes su sabor aunque solo mires al frente,
soy débil del estar en boca de todos, "que mas dará lo q piensen", si ya se joder!,
estoy afligido, divido en dos y gana la parte que siente y se resiente
ser distante desde tu distancia, realza mi timidez, quiero volver a mi niñez de la
ignorancia, muchos viven desde su sentido mas vivo la mayor fantasía real,
desnivel ético para partes médicos con hipermetropía mental,
siempre te identificas con todo lo que pienso, piensa que el pasado no vuelve
al presente soy como el incienso, siempre desprendo buenas acciones pero me consumo poco a poco,
vuestro pecado, para mi halago, llamarme loco por una simple vuelta de coco,
enfoco miles de estados soy un ser animado desanimado en este escenario ambientado
que le llaman selva, en cuanto a política, "borregos obedeciendo a lobos" y yo dicto:
"a la mierda"

jueves, agosto 02, 2007

Música en internet

Ante el acoso y la manipulación mediática a la que nos someten los lobbys de la "cultura", la industria discográfica y los "autores", música en internet pretende difundir las líneas de pensamiento contrarias a la propiedad intelectual y derechos de autor. También nos planteamos como objetivo dar acceso a la información acerca de los modos de trabajo de las grandes discográficas...


Mas información en:

Pedro Román


Pedro Román actuou o venres dia 24 de xullo ás 23,30 h.
Cancións:

Para escoitar pica aquí

Esta noche al oído me
Has dicho dos palabras
Comunes. Dos palabras cansadas
De ser dichas. Palabras
Que de viejas son nuevas.


Dos palabras tan dulces,
Que la luna que andaba
Filtrando entre las ramas
Se detuvo en mi boca.
Tan dulces dos palabras
Que una hormiga pasea
Por mi cuello y no intento
Moverme para echarla.


Tan dulces dos palabras
Que digo sin quererlo
¡Oh! que bella, la vida
Tan dulces y tan mansas
Que aceites olorosos
Sobre el cuerpo derraman.


Tan dulces y tan bellas
Que nerviosos mis dedos,
Se mueven hacia el cielo
Imitando tijeras.
Oh, mis dedos quisieran
Cortar estrellas.

Alfonsina Storni